Tchórzostwo czy może cholerna odwaga?

Kochane moje, na wstępie przepraszam, że mnie tyle nie było, ale strasznie dużo się działo w moim życiu przez te dni i to smutnych rzeczy, więc nawet nie miałam siły pisać. Wiele razy otwierałam bloga żeby zacząć, ale nie miałam motywacji, a nie chciałam też pisać na siłę.

U mnie całkiem nieźle, chociaż waga 53 stoi w miejscu. Miałam małe załamanie nerwowe, ale powoli z niego wychodzę (odpukać puk! puk!).

 Dziś bilans chyba niezły, chociaż kalorii nie liczyłam. Na śniadanie jajecznica z dwóch jajek i pomidora. Obiad brokuły (duuużo brokułów), ziemniaki i pierś kurczaka, a teraz napój witaminowy - 57 kcal i lody - 250 kcal. Więc nie wiem ile w sumie ale chyba jest ok.

No ale nie o tym chciałam dziś napisać. Mojej siostry przyjaciółka jest chora (schizofrenia) i chce się zabić. Moja siostra to popiera, jako "akt niesamowitej odwagi" bla bla bla. Ja uważam wręcz przeciwnie, zabić się każdy potrafi, co innego walczyć z całych sił o swoje życie. Samobójstwo to pójście po najmniejszej linii oporu. Nie będę podziwiać ludzi, którzy jak to mówi O. mieli odwagę zakończyć swoje nędzne istnienie.
Nie chodzi o to, że potępiam ludzi, którzy się decydują na tak desperacki krok. Rozumiem, że ktoś może być w tak głębokiej depresji, że dosłownie nie widzą wyjścia. Jest mi z tego powodu strasznie przykro. I chociaż sama czasem się tak czuję, że po co to wszystko ciągnąć, bo nie jest tak jakbym chciała, to jednak czuję, że nie mam takiego życia jakie bym chciała częściowo dlatego, że o nie nie walczę. Nie staram się najbardziej jak bym mogła. Boję się, że jeśli tamta dziewczyna się zabije moja siostra sobie nigdy tego nie wybaczy, że jej nie próbowała uratować i kompletnie się załamie. Powiedzcie mi, co o tym myślicie?