poniedziałek, 9 grudnia 2013

Mój "pozytywizm"

Siedzę sobie i słucham dobijającej muzyki, jak zwykle w celu dobicia się do końca i pogrążenia w skrajnej rozpaczy i dochodzę do wniosku, że coś mi kurde nie wychodzi. Wiem, że to głupota level heaven ale czuję się jakbym straciła ważną część siebie. Więc tak sobie siedzę i dochodzę do wniosku, że może by napisać coś pozytywnego? Skończyć z tymi depresyjnymi postami. Stała się straszna tragedia, to prawda, ale czy to oznacza, że ja mam wpadać w depresje i staczać się na dno? Wiem, że jestem cholernie egoistyczna, ale nic nie poradzę.
Pisałam esej na studia o szczęściu, o tym jak być szczęśliwym i trochę mnie to ruszyło. Więc staram się żyć w zgodzie ze sobą, swoimi uczuciami i niczego w sobie nie tłumić. Poza tym od tygodnia biorę BodyMax, Skrzyp Polny i Szafraceum. To ostatnie to jakiś ziołowy specyfik niby na równowagę emocjonalną i poprawę nastroju. Nie wiem czy on w ogóle działa, zwłaszcza po tak krótkim czasie, ale czuję się chyba trochę lepiej. Może mam trochę mniejszą chwiejność nastrojową. Pewnie to efekt placebo, ale dopóki czuję się lepiej gdzieś mam jak się to nazywa.

Tak więc moje drogie wracam do diety, kajam się, biję w pierś i tak dalej. I zaczynam od głodówki tygodniowej. Taak. Teraz Ana już mnie nie opuści. :D

Hahaha! Uwierzyłyście? Mam nadzieję, że nie bo to żart był. Taka trochę kpina z samej siebie i tych niezliczonych prób i obietnic że od teraz będzie dobrze. Wiem jedno, nawet nie mam za bardzo czasu jeść. Najpierw studia, potem praca (tak!), potem nauka na studia. Zapierdalam jak mały samochodzik. Nie wiem czy to dobrze że tego czasu nie mam, bo pewnie powinnam robić mniejsze przerwy i jeść mniejsze porcje, ale zwyczajnie nie mam czasu. Jak pracuję 8 godzin i mam jedną 15 minutową przerwę to jak? xD
Ale tak szczerze, to jak mam sobie kiedyś w wieku 50 lat (jak dożyję) pomyśleć, że zmarnowałam tyyyyle lat na ciągłe i nieskuteczne odchudzanie to chyba dziękuję. Po jaką cholerę ciągle zawalać i marnować swój czas której wcale tak dużo nie mamy? Przecież gdybym się nie poddała za pierwszym razem to... no dobra, pewnie była bym martwa. Ale to było co innego. Gdybym trzymała dietę od pierwszego posta na tym blogu to teraz była bym taka meeeega.

I muszę zrobić wreszcie te durne foty i pokazać wam moje obleśne cielsko! :D No i może wreszcie zmienię wiek, bo 19 lat to ja już od ponad miesiąca nie mam.

Buuuuuziaki!

3 komentarze:

  1. W końcu będzie dobrze, nie?...
    Jakoś optymizm bez sensu ucieka...

    Trzymaj sie ; *
    http://weird-flux.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  2. powodzenia, trzymam kciuki bardzo mocno, że wreszcie zawita do Ciebie spokój, równowaga, i siła przede wszystkim.
    trzymaj się. x

    OdpowiedzUsuń
  3. Żyj teraźniejszością. ;* Tak więc bierzemy się wszystkie do pracy. Nie jesteś z tym sama, ,pamiętaj. *hug*

    OdpowiedzUsuń